Page 9 - historia_rollyego_2

Wrrrrrr! To nie byłem ja – tylko mój brzuch. Po-

czułem straszny, straszny głód. Nie jadłem od…

nie wiem, od jak dawna, ale miałem wrażenie, że

od wielu psich lat. Gdybym tylko znał ten park, to
mógłbym upolować jakieś otłuszczone opakowa-

nia po jedzeniu do wylizania. Mniam!

Na myśl o jedzeniu poczułem wręcz ból i za-

skamlałem cicho.
– Au–auuu! Ale jaki był tego sens? Przecież nikt

mnie nie słyszał, a nawet jeśli, to i tak by się tym

nie przejął. Dwunogim nie można ufać. W naj-

lepszym wypadku zawodzą, a w najgorszym są
okrutni jak koty. Od teraz byłem panem samego

siebie. Musiałem iść naprzód i nigdy nie wracać

do przeszłości. Może i byłem zziębnięty i głodny,

ale z pewnością nie miałem zamiaru pozwolić, by
mnie to złamało!

Podniosłem łeb i zacząłem węszyć. Lekki wie-

trzyk roznosił silny zapach – niuch – drzew, potem

czegoś bardziej obiecującego – niuch, niuch – może

10