Page 10 - demo ksiazki

maila do Jenny, w której wyjaśniłam sytuację – przynajmniej na tyle,
na ile to było możliwe. Wiedziałam, że będzie na mnie zła. Ale nie
mogłam nic na to poradzić, chociaż było mi z tego powodu przykro.
Miałam wrażenie, że nie zniosę tej nocy bez Caluma.
Gdy tylko nastał świt, wstałam z łóżka i poszłam do łazienki.
Potem po raz ostatni – przynajmniej na jakiś czas – przygotowa-
łam śniadanie dla całej rodziny. Na stole położyłam też talerz dla
Caluma w nadziei, że zjawi się dość wcześnie, żeby zjeść z nami.
Nie miałam pojęcia, co zrobię, jeżeli Calum nie dotrzyma obiet-
nicy. Może zaczął żałować, że się ze mną związał? A może coś mu
się stało? Co, jeśli Elin go dopadł? Może to ja sprowadziłam na nie-
go niebezpieczeństwo?
Starałam się odpędzić od siebie te myśli i ufać, że Calum dotrzy-
ma słowa. Kolejne rozczarowanie chyba by mnie zabiło.
Nagle ciszę poranka przerwało trzaśnięcie drzwi samochodu.
Ogarnęła mnie nieopisana ulga. Tylko jedna osoba mogła przyje-
chać do nas tak wcześnie rano. To musiał być Calum.
Pobiegłam do drzwi, żeby mu otworzyć. Promienny uśmiech na
jego twarzy sprawił, że wszystkie moje obawy natychmiast zniknę-
ły. Przyjechał po mnie, tak jak obiecał. Teraz już wszystko będzie
dobrze. Nic już nas więcej nie rozdzieli.
Calum wziął mnie w ramiona i poczułam ogrom jego miłości.
– Tak strasznie się bałam, że nie przyjedziesz – szepnęłam mu
do ucha.
– Już nigdy więcej nie złamię żadnej obietnicy. Możesz mi wie-
rzyć.
Usłyszałam za plecami chrząknięcie Ethana.
Z ociąganiem wypuściłam Caluma z objęć.
– Ethan – Calum uścisnął jego dłoń.

15