Page 14 - demo ksiazki

śmy wszyscy latać, gdybyśmy mieli taką niezachwianą wiarę w naszą
możność latania, jaką miał tego wieczora odważny Piotruś Pan.
Doleciawszy do Parku Leśnego, Piotruś wylądował szczęśliwie
między Pałacykiem Dziecinnym a Wężowym Jeziorem. Czym prę-
dzej rzucił się na trawnik i tarzał się po murawie, wierzgając nóżkami
jak małe źrebiątko. Piotruś zapomniał zupełnie, że był człowiekiem
i myślał, że jest znowu ptakiem, tak jak wtedy, kiedy był na Ptasiej
Wyspie. Otworzył usta, chcąc złapać przelatującą muchę, ale mucha
mu uciekła. Więc machnął za nią rączką, czego rzecz prosta, ptasz-
ki nie robią nigdy.
Piotruś poznał zaraz, że musi być „po dzwonku”, bo mnóstwo el-
fów uwijało się dokoła. Elfy były tak zajęte, że wcale nie spostrze-
gły Piotrusia. Jedne przyrządzały śniadanie, inne doiły maleńkie kro-
wy, jeszcze inne nosiły wodę w konewkach. Piotrusiowi chciało się
także pić, więc poleciał ku Okrągłemu Stawowi i zanurzył dzióbek
w wodzie. Naturalnie Piotrusiowi zdawało się tylko, że zanurzył swój
dziób, bo naprawdę to zamaczał tylko nosek i tak mało nabrał nim
wody, że wcale nie ugasił pragnienia. Więc spróbował spłukać z sie-
bie kurz, podleciał nad staw, skoczył w dół i od razu znalazł się pod
wodą. Jeżeli ptaszek zleci na wodę, to roztacza skrzydełka, ochla-
pie się, wypluska i wychodzi z wody zupełnie suchy, ale Piotruś nie
mógł sobie przypomnieć, jak to się robi i bardzo zgnębiony wyszedł
z wody. Wreszcie postanowił spędzić noc na gałęzi drzewa, rosnące-
go tuż nad Aleją Dzidziusiów.

Trudno mu było z początku utrzymać równowagę na gałęzi, ale
w końcu usadowił się jakoś i zasnął. Dobrze przed świtem obudził
się i drżąc od nocnego chłodu, mruknął:

– Jak żyję nie spędziłem na dworze takiej zimnej nocy.
Naprawdę, to będąc ptaszkiem, sypiał na drzewach w noce o wie-
le chłodniejsze jeszcze, ale zimno dokucza znacznie mniej ptaszko-
wi okrytemu piórkami i pierzem niż małemu chłopczynie, mające-

17