Page 5 - demo ksiazki

Mamusia też się dziwiła, że on taki malutki i że już nie urośnie, tylko
nie chciała, żeby taki ładny piesek nazywał się Figa, bo jedna Figa, któ-
rą mamusia dawniej znała, była brzydka i wcale nie biała, tylko żółta.

Piesek siedział sobie na podłodze na swoim białym, puszystym jak
u wiewiórki ogonie i przyglądał się lampie dużymi, czarnymi oczami,
a mamusia, tatuś i Renia naradzali się, jak go nazwać. To było bardzo
trudne, bo ani Perełka, ani Kruszynka, ani Pchełka nie pasowało do

tego pieska. Wreszcie mamusia już nie miała czasu dłużej się namyślać
i powiedziała:

— Niech się nazywa Muszka. Zgoda?
Tatuś kiwnął głową:

— Dobrze, niech będzie Muszka.
A Renia zaraz podbiegła do milczącego pieska, przykucnęła koło nie-

go na podłodze i oznajmiła mu z wielką uciechą:
— Figa, nie jesteś Figa! Jesteś Muszka!

Ale piesek nawet się nie poruszył. Siedział dalej na swoim ogonku
i patrzył w lampę.

— Muszka jest śpiąca — powiedział tatuś.
Mamusia przerwała parzenie herbaty i położyła w kąciku przy drzwiach
małą poduszeczkę, wypchaną sianem. Muszka dała się wziąć tatusiowi

i zanieść na poduszeczkę, ale gdy tylko tatuś wrócił na swoje miejsce
przy stole, zeskoczyła.

Zanoszono ją trzy razy i trzy razy Muszka uciekała ze swej poduszki.
— Zostawcie ją — powiedziała mamusia. — Gdy naprawdę będzie
chciała spać, to sama się położy. Jedzmy lepiej kolację.

Ale Renia nie mogła jeść kolacji. Patrzyła, co robi Muszka. A Muszka
dreptała po pokoju stukając w podłogę cienkimi, długimi pazurkami

i zamiatała za sobą długim, puszystym ogonkiem. Chodziła koło sto-
łu, chodziła koło szafy, koło mamusinej maszyny do szycia i koło kre-
densu... aż wreszcie przystanęła przy wózku lalki Rozalindy.

8 9