Page 17 - demo ksiazki

Flora wyszczerzyła zęby w uśmiechu. To było typowe zacho-

wanie tego psa.
– Może jest głodny?
Pani Miller skinęła głową.

– Całkiem możliwe. On zawsze jest głodny. Ale labradory już
tak mają. – Dała im smycz. Dziewczynki wyruszyły na spacer

z Zorro. Spuściły go ze smyczy dopiero, gdy doszły do sadów za
starym młynem. Ruszył od razu takim pędem, że jego uszy aż
unosiły się w powietrzu. Dziewczęta musiały przyspieszyć, żeby

za nim nadążyć.
– Dziwne, że Zorro to nie męczy – dziwiła się Miri. – Jak

sobie pomyślę, że miałabym dzisiaj tak ganiać w grubym, czar-
nym futrze, to nie wiem…

Flora wybuchnęła śmiechem.
– Tak, ja też bym nie dała rady – powiedziała. –
Chodźmy do lasu. Tam jest chłodniej.

Pod osłoną ciemnych jodeł było przyjemnie
i wspaniale pachniało glebą. Dziewczynki szły

wąską ścieżką, która wiła się przez las. Przy roz-
widleniu dróg Zorro nagle skręcił i popędził

przed siebie. Nie zareagował na wołanie dziew-
cząt. Nawet się nie obejrzał. Flora i Miri biegły za
nim, żeby nie stracić go z oczu. Weszły na porośnięty

trawą pagórek, na którym rosło duże, stare drzewo. Delikatny

20