Page 13 - demo

Nasze istnienie cierpkie jest, na pół przytomne,
czekające na nowość, nastanie nieznane.
Lękiem w noc wyczekiwań serce pięścią bije,
nie wie, czy błądzić dalej, czy czekać na ranek.
Wiatraki rozszalałych wirujących myśli
drą nam jaźnie purpurą powstających godzin.
Los nasz tętni, za słońca ukryty zachodem,
zbudzi się może szczęściem w jutrzni słońc narodzin.

Szczęścia jest tylko tyle, ile go wymarzysz,
kiedy ręce ugrzęzną ci palcami w błocie.
Ty!... pamiętaj o baśni, co cię kiedyś zbawi,
lecz nie walcz o nią z ludźmi, smutny Don Kiszocie.

zima 38 r.

ZMIErZCHANIE 10

Motto: Je suis l'Empire à la fin
de la décadence 11
(Verlaine)

Okręt odpłynie na spuchniętych żaglach
w szklane lazury wzbierających piersi...
chociaż nie zawsze byliśmy najszczersi,
powiedzmy sobie zwyczajnie: dobranoc.
Bo świat zachodzi już i słońce ciche
nie wzbiera światłem w mgły wstające rano.
A dni się sypią – zerwane korale,
perły o zmroku...
powiedzmy: dobranoc.

10 Zmierzchanie – pierwodruk: Uz (1961), s. 90
11 Je suis l'Empire a la fin de la decadence – (fr.) – początek sonetu Paula Verlaine’a Langueur
(Niemoc) z tomu Jadis et Naguére (1884): „Jam początek Cesarstwa u schyłku wielkiego konania”
(tłum. Miriama); z tego tomu pochodzi słynny wiersz Art poétique (Sztuka poetycka), do którego
częściowo nawiązuje Ars poetica Baczyńskiego (zob. wcześniej); (P. Verlaine, Poezje. Wybór
i oprac. M. Żurowskiego, Warszawa 1980, s. 446)
~ 12 ~~ 13 ~ ~ 12 ~~ 13 ~