Page 14 - Opowiesci_z_Orzechowej_Polany

– O, maluszek! – wykrzyknęła Marta, z zachwytu przykładając łapki
do piersi.

– Sprytne – mruknął wilczek Grr.
Tymczasem obok nich przebiegł trzecioklasista dziczek z dzwonkiem
w łapce.

– Dzeń-dzeleń, deń-deleń! – rozległo się dokoła.
Kiedy dzwonek zamilkł, nauczycielka zaprosiła wszystkie zwierząt-

ka do szkoły.
Jednorożec szedł labiryntem szkolnych korytarzy i czuł jak z każdym
krokiem robi się mądrzejszy. Tyle kątów ostrych i rozwartych, tyle kory-

tarzy przypominających litery i znaki… I wszystko rozświetlone słońcem
wpadającym do środka przez ogromne okna, które były tu zamiast ścian.

Z początku Tarasik próbował zapamiętać drogę, ale to wcale nie by-
ło takie proste.
Dokładnie tak samo powiedział ochroniarz, pan łoś:

– To nie jest proste.
I podrapawszy się wielkim kopytem między rogami, dodał:
– Jak pochodzicie tutaj rok, to pewnie zapamiętacie. Nie wcześniej!

W klasie, do której weszli podłoga była mniejsza od sufitu. To, pomy-
ślał Tarasik, powinno wystarczyć nietoperzom i sowom, aby na przerwie
mogli rozprostować skrzydła...

Ławki stojące w sali różniły się od siebie: niskie i wysokie, z kółkami
i bez kółek, na płozach i na słupkach.

Tymczasem pani kangurzyca powiesiła na tablicy wesołe obrazki, któ-
re opowiadały o tym, co czeka uczniów w szkole. Były tam porady, jak
chodzić po korytarzach, żeby nie zakręciło się w głowie. Zamiast wskaź-

nika nauczycielka używała swojego ogona, którym machała tak spryt-
nie, że nie potrąciła przy tym nikogo.

Co tam korytarze – pomyślał Tarasik – najważniejsze, żeby nie zna-
leźć się w pobliżu tego ogona…

14