Page 9 - demo ksiazki

Frycek szybko przebiegł palcami po klawiszach. Nauczyciel ze zdu-

mienia poprawił swoją perukę. Poprosił, by chłopiec zrobił to jeszcze raz,

tylko nieco wolniej. Frycek wykonał polecenie, potem zagrał jeszcze kil-

ka gam, ale w końcu nie wytrzymał i zapytał:

– A mogę zagrać coś po swojemu?

– Ano... – pan Wojciech znów dotknął swojej peruki, lecz tym razem
przekrzywił ją tylko jeszcze bardziej – graj...

Frycek uderzył w klawisze i zaintonował skoczną melodię, którą wy-

myślił poprzedniego dnia. Tym razem dodał jeszcze kilka nowych dźwię-

ków, które akurat przyszły mu do głowy. Gdy skończył, pan Wojciech

patrzył na niego z uśmiechem. Już nawet zupełnie zapomniał o swojej
nieszczęsnej peruce.

– Bardzo ładnie – powiedział do ucznia. – A może teraz ja zagram to-

bie?

Chłopiec ustąpił miejsca przy fortepianie nauczycielowi, a ten zaczął

grać. Muzyka, która rozbrzmiała w salonie, była przepiękna. Frycek

nigdy nie słyszał czegoś podobnego. Dźwięki układały się w porywa-

jącą opowieść i wywoływały w chłopcu uczucia, których wcześniej nie
znał. Gdy pan Wojciech skończył grać, Frycek stał jeszcze przez chwilę

z otwartą buzią.

– Podobało ci się? – zapytał nauczyciel, choć mina chłopca mówiła

sama za siebie. – To Mozart. Kiedy to skomponował, był niewiele star-

szy od ciebie.
– A gdzie on mieszka? Może mnie pan do niego zaprowadzić?

– Niestety, on już nie żyje. Ale jeśli chcesz, nauczę cię grać utwory jego

i jeszcze kilku innych znanych kompozytorów.

– Naprawdę? A... myśli pan, że ja też mógłbym coś takiego ładnego

ułożyć?

– Ano... – powiedział pan Wojciech z tajemniczym uśmiechem.

11