Page 6 - demo ksiazki

ożałował on ukaranego nieszczęśnika i powędrował w góry,

szukając miejsca, z którego dobiegały jego ciche skargi.

– Pomóż mi, błagam – wyjęczał rozpaczliwie Prometeusz, gdy

Herakles po długiej wspinaczce dotarł na najwyższy szczyt Olimpu.

Gdyby Herakles nie był silnym mężczyzną, zapłakałby z żalu nad lo-

sem udręczonego więźnia. Wychudzony i zgnębiony, z zakrwawio-
nymi nadgarstkami, stał się cieniem dawnego obrońcy ludzkości.

Herakles dostrzegł wielkie ptaszysko, chwycił swój ogromny łuk,

naciągnął cięciwę i wycelował strzałę prosto w ptaka, który zatrzepo-

tał skrzydłami, po czym martwy runął na ziemię. Uszczęśliwiony pa-
trzył, jak ostatnie białe pióra kołyszą się na wietrze. Podbiegł do uwię-

zionego dobroczyńcy ludzkości, a uwolniwszy go z okowów, powie-

dział: – Czas kary skończył się. Zeus darował ci winę.

6