Page 6 - demo_ksiazki

I to, tak mi się przynajmniej zdaje, najbardziej się małym Po-

piołkom u ich owieczki podobało.

– Taka jest cicha! – zachwycała się nią Zosia.

– I taka łagodna! – dopowiadała natychmiast Wisia.

Ano, dobrze! Popiołki i ich cicha owieczka kochały się bardzo,

czegóż więcej potrzeba?

Przez jakiś czas dziewczynki nie pokazywały się ze swoją Pereł-

ką na ulicy. Podobno owieczka była chora. Aż tu nagle pewnego

popołudnia Popiołki wpadają do mojego ogródka. Buzie zapła-

kane, oczy pełne łez, a brody tak im się trzęsą, że słowa powie-

dzieć nie mogą.

– Co się wam stało? – pytam

– Ach! – jęknęła Wisia.

– Takie nieszczęście! – zawtórowa-

ła jej Zosia.

I obie w bek!

8