Page 6 - tmp

Dobek pokornie skłonił głowę i rzekł do Ludgardy:
– Pani, od czasu, kiedy pierwszy raz cię ujrzałem, jestem twoim pokornym
paziem! Pozwól mi bronić cię zawsze, kiedy tylko znajdziesz się w niebezpie-
czeństwie i strzec twojego spokoju.
Pokonany małżonek Ludgardy usłyszał słowa swego niedawnego rywala
i odszedł zagniewany.
Od tej pamiętnej chwili minęło już wiele lat i tak jak woda w rzekach wciąż
zmienia swój bieg, tak też wiele zmieniło się w nadwarciańskim grodzie. Lud-
garda była jeszcze smutniejsza, a Przemko stawał się coraz bardziej obojętny
na jej osobę. Mieszkańcy grodu oczekiwali książęcego potomka, jednak zam-
kowe mury nigdy nie usłyszały dziecięcego szczebiotu.
I znów upłynęło parę lat. Książę Przemko, który pragnął zostać królem i bar-
dzo chciał mieć potomka, jeszcze bardziej znienawidził swą małżonkę. Coraz
częściej też opuszczał gród i szukał uciech w świecie.
Pewnego razu do komnaty Ludgardy wdarł się w przebraniu mężny rycerz
Dobek, który przez cały ten czas nie przestał jej kochać.
– Dobiesławie, uciekaj czym prędzej! Zgubisz nas! Przemko niedługo po-
wróci do zamku! – wykrzyknęła księżna.
– Pani, musisz uważać! Przemko czyha na twoje życie! Strzeż się go! – Dobek
próbował ostrzec księżną przed niebezpieczeństwem, które czekało na nią ze
strony jej męża, po czym w pośpiechu opuścił zamkowe mury.
Po powrocie do grodu Przemko dowiedział się o niespodziewanej wizycie
rycerza z rodu Zarębów. Kolejnego dnia znaleziono Ludgardę martwą.
Jednak Przemko nigdy już później nie zaznał szczęścia. Niedługo potem
udało mu się sięgnąć po koronę królewską, lecz do końca swych dni nie
doczekał się upragnionego potomstwa.
Mężny rycerz Dobek nie potrafił wybaczyć mu śmierci Ludgar-
dy. Wkrótce potem Dobiesław wraz ze swoją drużyną spotkał kró-
la w okolicznej wsi. Wyzwał go na pojedynek, podczas które-
go ten został ranny. W pokonaniu okrutnego i niesprawie-
dliwego władcy pomógł mu miecz – nagroda w turnieju rycer-
skim otrzymana z rąk Ludgardy. Jednak Dobiesław i tym ra-
zem darował Przemkowi życie. Nieprawego króla zgładzi-
li wkrótce jego wrogowie z ościennego państwa.
Wielka miłość Ludgrady i Dobiesława w końcu od-
niosła zwycięstwo. Dobek pokonał w sobie niena-
wiść i chęć zemsty, wiedział bowiem, że jego uko-
chanej nic już nie wróci życia. Tak, jak obiecywał
podczas pamiętnego turnieju, bronił jej godności
i strzegł swej rycerskiej cnoty. Po raz kolejny od-
niósł zwycięstwo nad sobą samym i swoim wro-
giem.