Page 4 - demo ksiazki

z których wyrastały gatunki greckiego dramatu – tragedia i komedia – łączące w sobie poezję, śpiew i ta-
niec. Greccy auleci śpiewali pieśni przy wtórze instrumentu zwanego aulosem lub harfy, zaś partie śpie-
wane i grane notowano przy użyciu alfabetu fenickiego. Wokalistyka posługiwała się podobnym alfabe-
tem pochodzenia jońskiego.
W starożytnym Rzymie muzyka często towarzyszyła tańcom wojennym i łowom, a także obrzędom we-
Bachanalia, Jean selnym. Pieśni wykonywali niewolnicy i wyzwoleńcy. Atmosfera wojskowego imperium wpływała na roz-
Jacques Spoede, wój adekwatnych do niej instrumentów, głównie blaszanych. Grano na rogach, tubach i puzonach, jak
obraz z lat 1720- również na trąbkach. Tańce – początkowo związane tylko z obrzędowością religijną – przekształcały się
-1730 w formę zabawową, której towarzyszyła muzyka in-
strumentalna. Rzymianie nie stworzyli własnego, od-
rębnego stylu, na ich kulturę oddziaływały kulty bar-
barzyńskich plemion Europy napierających na impe-
rium od północy.
Największy wpływ na kulturę muzyczną Europy
miała sztuka i nauka starodawnej Grecji; wielkim fi-
lozofom i matematykom – Platonowi, Arystotele-
sowi i Pitagorasowi – zawdzięczano podstawy wie-
dzy o muzyce, o skalach melodycznych i interwałach.
Ogromny dorobek kulturowy trwającego przez nie-
mal jedenaście stuleci antyku stał się skarbnicą, z któ-
rej po dziś dzień korzystają nie tylko muzycy, ale także
pisarze i poeci, malarze i rzeźbiarze następnych epok.
Nie darmo słowo „klasycyzm” oznacza: wzorcowy,
doskonały, w epoce klasycznej przyjęto bowiem kry-
teria piękna i kanon w sztuce. Wówczas też powstawa-
ła mitologia i pierwsze eposy Homera – Iliada i Ody-
seja, a Wergiliusz napisał Eneidę. Tworzył wtedy filo-
zof ateński Sokrates, Sofokles pisał Króla Edypa i An-
tygonę, a Epikur głosił hasło Carpe diem. To czasy wo-
dzów i polityków, m.in. Juliusza Cezara, twórcy potęgi
Rzymu, uznawanego za półboga. Doskonałość klasy-
cyzmu i jego sztuki doceniła dopiero epoka renesan-
su, które nadeszła po mrocznych wiekach średnich.

Apollo Starożytne instrumentarium
i Marsjasz, Starodawne kultury sumeryjskie, babilońskie, egipskie, mezopotamskie wyposażyły następne epoki
panel sarkofagu, w dość bogate instrumentarium, w którym znalazły się m.in. instrumenty perkusyjne – bębenki, różnego
około 290-300, rodzaju grzechotki, gongi i talerze wystukujące rytm. Pierwsze instrumenty strunowe, takie jak cytry, lut-
Muzeum nie, kitary, liry i harfy wywodzą się prawdopodobnie z... myśliwskiego łuku. W starożytności grano na trą-
w Luwrze bach i rogach, a także na fletach i klarnetach wykonywanych np. w Egipcie ze zwykłej trzciny.

6