Page 7 - Demo_ksiazki

Sztuka wiązania węzłów

Węzeł ten ma tę zaletę, że łatwo go rozwią-
zać, sam się nie rozwiąże, nie zaciśnie się też
wokół tułowia człowieka (czyli w czasie akcji
ratunkowej nie uszkodzi żadnych organów we-
wnętrznych).
Węzeł nazywa się ratowniczym, ale stosu-
je się go też do cumowania łodzi – okręcając
linę wokół pnia drzewa albo dużego głazu. Po-
dobnie zresztą postępują miłośnicy wspinaczki
górskiej, również okręcają linę wokół głazu lub
pnia. Zaleca się jednak, żeby koniec liny zabez-
pieczyć dodatkowym węzłem.

Węzeł ósemkowy

Tym dodatkowym węzłem na końcu liny może
być węzeł ósemkowy. Zgodnie z nazwą zawija-
my koniec liny w ósemkę, a następnie przecią-
gamy ją przez zewnętrzną pętelkę tej ósemki.
Węzeł ten stosuje się nie tylko po to, żeby za-
bezpieczyć koniec liny, ale także po to, żeby po-
łączyć ze sobą dwie liny (kiedy np. jedna jest
zbyt krótka).

Węzeł prosty

Do związania ze sobą dwóch lin i utworzenia
w ten sposób jednej, dłuższej liny może też słu-
żyć węzeł prosty (zwany też płaskim). Jedną linę
przekładamy nad drugą, następnie pod drugą,
potem dwa razy nad i na końcu pod. Nie jest to
węzeł idealny. Jeśli liny są śliskie, może się sam
rozwiązać, jeśli natomiast są zbyt obciążone,
może się za bardzo zacisnąć i w efekcie trudno
będzie go rozwiązać.

Węzeł knagowy

Węzeł ten wiąże się w zasadzie wyłącznie na
łódce, na pokładzie której umocowane są kna-
gi zwykłe. Knagi to elementy, które najczęściej
wykonane są z metalu, o dwóch rogach skiero-
wanych w dwie przeciwne strony. linę okręca się
wokół knagi w ósemkę, a na końcu pętelkę od-
wraca się w taki sposób, by dwa odcinki liny bie-
gły równolegle przy sobie. Koniec liny się zacią-

11