Page 10 - index
P. 10
16 Sport jest kobietą
Polska, okres
międzywojenny,
kilka losów,
kilku sportsmenek
Rodzaj męski – rodzaj żeński:
„zawodnik” – „zawodniczka”,
„mistrz – mistrzyni” –
to oczywiste. Ale jakby tak: Wanda Dubieńska
„bokser” – „bokserka”? z domu Nowak (ur. 12 czerwca
1895 r. w Krakowie, zm. 28
Mamy tu kłopot, bo jest pies listopada 1968 r. w Rząsce);
bokser i sportowiec bokser. zawodniczka tenisa, szermierki,
narciarstwa. Należała do klubu
oże więc lepiej pisać i mówić – AZS (Akademicki Związek
pięściarz? No i co dalej? „Pięś- Sportowy) Kraków. Pierwsza
Mciarka”? Przecież to „zgrzyta” Polka zgłoszona do udziału
niemiłosiernie! Idźmy dalej... „sporto- w igrzyskach olimpijskich
wiec” i co? „Sportowczyni”? Zgrzyta, w Antwerpii (1920), nie mogła
aż uszy bolą i oczy palą. Więc może jednak w nich uczestniczyć
„sportsmenka”. Z angielskiego. Jakoś to z powodu wojny polsko-
brzmi. Dawno, dawno temu, w Polsce, -bolszewickiej. W kolejnych
nazywano „sportsmenem” mężczyzn IO wystartowała w szermierce
uprawiających sport oraz panów noszą- (fl oret), nie wyszła z grupy.
cych się „na sportowo”, mimo że sportu W latach 1928-1929 była
nie uprawiali. Wystarczyła „sportowa” wicemistrzynią Polski we
marynarka, spodnie i buty, oczywiście – fl orecie. W mistrzostwach
sportowe. Kiedy więc panie pojawiły się Polski w tenisie zdobyła
na kortach i stadionach, zaczęto o nich mistrzostwo w roku 1928;
mówić „sportsmenki” i tak już zostało. kolejno zajmowała drugie
Biorąc udział w igrzyskach, mężczyzna miejsca. W narciarstwie
automatycznie stawał się „olimpijczy- (biegi) plasowała się w polskiej
kiem”, a kobieta – „olimpijką”. czołówce.
