Page 6 - opowiesci_o_bohaterskich_dzieciakach2

Prawo w RPA zakazywało jednak dyskryminacji ze względu na stan zdrowia.

Szkoła zatem musiała zmienić swą decyzję. Gdy Nkosi przyjęto do tej placówki,

stał się symbolem walki o prawa dzieci i ludzi zarażonych wirusem HIV. Czas

rozpoczęcia nauki zbiegł się ze smutnym wydarzeniem w jego życiu – bowiem

wtedy zmarła jego mama.

Nkosi mimo swojej choroby nie zamykał się na ludzi. Był człowiekiem otwar-

tym i wrażliwym na cierpienia innych. Razem ze swoją zastępczą mamą otworzy-

li zakład dla nosicieli HIV i ich dzieci.

Chłopiec doczekał się w końcu akceptacji i miłości, zaś ośrodek, który powstał

m.in. dzięki niemu, nadal pomaga potrzebującym. Przebywają tam matki z cho-

rymi dziećmi. Nkosi dał nadzieję wielu ludziom, a szczególnie najmłodszym, na
to, że mogą być kochane i czuć się bezpiecznie.

Nkosi Johnson zachęcał ludzi zarażonych HIV do mówienia o tym i walki
o ich godne traktowanie. Na 13 Międzynarodowej Konferencji na temat AIDS

wygłosił przemówienie. Zakończył je słowami: „Troszczcie się o nas i zaakcep-
tujcie nas – wszyscy jesteśmy istotami ludzkimi, jesteśmy normalni, mamy ręce,

mamy stopy, możemy chodzić i rozmawiać, mamy potrzeby, tak jak wszyscy inni
– nie bójcie się nas – wszyscy jesteśmy tacy sami!”.

Nkosi Johnson był najdłuższej żyjącym dzieckiem zarażonym wirusem HIV.
Zmarł w wieku 12 lat.

W 2005 r. Nkosi Johnson otrzymał (pośmiertnie) Międzynarodową
Dziecięcą Nagrodę Pokoju. To wyróżnienie przyznano mu za trud i pracę
na rzecz wspierania praw dzieci chorych na AIDS na całym świecie.

8 8 9