Page 10 - demo ksiazki
P. 10

Adrastos • 17
                                                      Adrastos • 17
                                                      Adrastos • 17
                                                      Adrastos • 17
                                                      Adrastos • 17
                        din, Pary¿). Znane s¹ tak¿e obrazy Tycjana Wenus i Ado-
                        nis (1553–1554, Museo del Prado, Madryt, orygina³; 1576,
                        National Gallery, Londyn, najlepsza replika tego obrazu).
                        W Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku mo¿na
                        obejrzeæ obraz Wenus i Adonis (1630–1635) P.P. Ruben-
                        sa, w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie znaj-
                        duje siê rycina  Wenus powstrzymuj¹ca Adonisa przed
                        wyruszeniem na polowanie (1623–1677) W. Vaillanta. Patrz
                        tak¿e Adonie, Adonisa ogródki, Hiacynt.
                       Adonisa ogródki
                       Adonisa ogródki
                       Adonisa ogródki,  wazoniki, skrzynki z roœlinami szybko
                       Adonisa ogródki
                       Adonisa ogródki
                        rosn¹cymi i przekwitaj¹cymi, np. z rze¿uch¹. Symbolizo-
                        wa³y przemijaj¹c¹ m³odoœæ. Ustawiali je Grecy w czasie
                        œwi¹t ku czci   Adonisa, tzw.   Adoniów.
                       Adrasteja
                       Adrasteja
                       Adrasteja (‘ta, przed któr¹ siê nie ucieknie’),  córka Melis-
                       Adrasteja                       1
                       Adrasteja
                        seusa i   Amaltei,  siostra    kuretów.    Nimfa  górska
                        wraz ze swoj¹ siostr¹   Idaj¹ na kreteñskiej Górze Ajgej-
                        skiej (‘koziej’) wychowywa³a   Zeusa. Karmi³a go kozim
                        mlekiem i miodem, chroni¹c jednoczeœnie przed   Kro-
                        nosem, który po¿era³ swoje dzieci w obawie, ¿e pozba-
                                    2
                        wi¹ go w³adzy.  To imiê nosi³a równie¿ bogini sprawie-
                        dliwoœci czczona we    Frygii w Azji Mniejszej, córka
                          Nyks i   Ereba (b¹dŸ Zeusa i   Ananke). Ta A. uto¿-
                        samiana by³a z bogini¹ odwetu   Nemezis.
                       Adrastos
                       Adrastos  1
                       Adrastos
                       Adrastos,  król   Argos, który pod wp³ywem nalegañ swo-
                       Adrastos
                        ich ziêciów,    Polynejkesa i Tydeusa, czyni¹cych stara-
                        nia o odzyskanie utraconej w³adzy, zosta³ dowódc¹ wy-
                        prawy    siedmiu przeciw Tebom (  herosi,    Amfiara-
                        os,   Hippomedont,   Kapaneus,   Partenopajos oraz
                        Polynejkes i Tydeus pod wodz¹ A.). Nie przejmowa³ siê
                        przepowiedni¹ Amfiaraosa g³osz¹c¹, ¿e wszyscy uczest-
                        nicy wyprawy, z wyj¹tkiem króla, zgin¹. A. prze¿y³ jako
                        jedyny, ratuj¹c siê ucieczk¹ na cudownym koniu   Ario-
                        nie, którego dosta³ od   Heraklesa. Po dziesiêciu latach
                        od tego zdarzenia A. dowodzi³ wypraw¹ synów poleg³ych
                        wczeœniej wodzów, czyli   epigonów. Wprawdzie odniós³
                        zwyciêstwo, ale w walce tej zgin¹³ jego syn   Ajgialeus.
                        Wkrótce po tym A. umar³ z ¿alu za synem.  W   Iliadzie
                                                       2
                        Homera wystêpuj¹ trzej wojownicy trojañscy nosz¹cy imiê
                        króla Argos. • Losy A. opisali tragicy: Ajschylos w trage-
                        dii Siedmiu przeciw Tebom (ok. 467 r. p.n.e.) i Eurypides
                        w sztuce Fenicjanki. W literaturze rzymskiej podj¹³ ten te-
                        mat poeta Stacjusz w eposie Thebais (I w. p.n.e.). W cza-
                        sach nowo¿ytnych J.B. Racine napisa³ Thebaidê (1664);
                        równie¿ inni autorzy byli zainteresowani tym tematem,
                        np. spotykamy siê z A. w Fenicjankach (1789) F. Schillera
   5   6   7   8   9   10   11   12   13   14   15