Page 19 - Demo_ksiazki

roślach czółno, poszli piechotą. Gunter był wściekły. Mimo olbrzymiego
wysiłku i pośpiechu nie dopędzili Kosa.
Idąc, układali plan dalszego działania. Byli zgodni, że w Detroit muszą od-
począć i dowiedzieć się, czy był tu Kos, co robił i kiedy opuścił miasto. No,
a jeśli jeszcze przebywa tutaj, w żadnym wypadku nie może ich rozpoznać.
Od razu zauważyli, że w forcie musiało wydarzyć się coś niezwykłego,
bo ludzie z ożywieniem komentowali jakieś zajście. Do uszu trzech trape-
rów dobiegały urywane zdania, z których zorientowali się, że uwięziono
czerwonoskórych z plemienia Seneków.
– Trzeba bliżej zbadać sprawę – powiedział Johann do towarzyszy. – Naj-
lepiej od razu pójść do sklepu, do Jima Martina.
– A my odwiedzimy porucznika Diksona – zaofiarował się Tomasz. – By-
leby był w forcie.
Rozeszli się. Gunter podążył w stronę handlowych zabudowań mia-
steczka, a Connelowie od napotkanego żołnierza dowiedzieli się, że Dik-
son wrócił rano z puszczy i prawdopodobnie w tej chwili odpoczywa. Nie
tracąc więc czasu, skierowali się do domu oficera. Wraz z żoną i dwojgiem
dzieci mieszkał w pobliżu koszar, w ładnym domku stojącym tuż nad stru-
mieniem. Zapukali do drzwi. Otworzyła im służąca, Murzynka Betty, któ-
rą stary Connel znał z poprzednich wizyt. Zaproszeni do wnętrza usiedli
w obszernym salonie. Nie czekali długo. Porucznik Harry Dikson wcho-
dząc, już w progu zawołał:
– Cieszę się, że was widzę. Dzisiaj rano wróciłem z wyprawy. Brak mi
było w puszczy waszych niezawodnych oczu. Siadajcie.
Connelowie uśmiechnęli się zadowoleni. Dikson usiadł.
– Pamiętam, jak prowadziliście leśnymi ostępami mój oddział do wioski
Huronów nad Wierzbowym Strumieniem – zaczął wspominać.
– To było przed dwoma laty – przypomniał Tomasz.
– Tak. Od tamtego czasu wiem, co warty jest dobry traper. Wam tylko
zawdzięczam, że jestem jeszcze wśród żywych.
– Ale łaźnię zrobiliście wtedy Huronom! – wtrącił z zachwytem Jerry. –
Niewielu ich uszło z życiem.
Porucznik skinął głową, potwierdzając słuszność słów młodego Connela.
– Jeżeli chcecie osiąść na stałe w Detroit i służyć w armii Unii, zaraz
to załatwię – mówił dalej Dikson. – Potrzebni są nam tropiciele śladów tej
miary, co wy.
– Zawsze jesteśmy do usług Unii – rzekł służalczo Tomasz. – Jeżeli trzeba,
możemy przyjąć jednorazowe zadanie, ale nie usiedzimy długo na miejscu.
– Szkoda. Wziąłbym was pod swoje rozkazy.
– Jest w Detroit świetny tropiciel, Ryszard Kos, jego zaangażujcie! – po-
wiedział niespodziewanie Jerry.
Porucznik uważnie spojrzał na młodego Connela.

45