Page 12 - Demo_ksiazki

– Dziękuję, Wysoki Orle. – Kos wziął do ręki pięknie wykonany z bia-
łych i zielonych muszelek kilkucentymetrowej długości pas, obszyty po bo-
kach frędzlami. Wampum wyglądał jak misterna barwna krajka. Ryszard
zawiesił go na szyi i ukrył pod łosiową bluzą.
I tak się rozstali.
Kos patrzył za oddalającymi się Indianami, aż zniknęli w gęstych zaro-
ślach. Wtedy wyciągnął z przybrzeżnych zarośli prawie nową łódź. Spuścił
ją na wodę i pomknął jak strzała. Przed wieczorem dopłynął do fortu Miami,
wzniesionego w rozwidleniu dwóch rzek – Saint Joseph i Maumee River.
W FORCIE MIAMI

Rankiem Ryszard Kos zerwał się z łóżka i pośpiesznie naciągnął na sie-
bie ubranie. Czuł się wypoczęty. Wczoraj wykąpał się, spożył gorącą wie-
czerzę i przespał na żołnierskim, wygodnym posłaniu. W doskonałym na-
stroju wybiegł więc na dziedziniec.
Dzień zapowiadał się słoneczny. Po chmurach, które przez cały czas to-
warzyszyły Kosowi w podróży, nie zostało ani śladu. Fort tętnił już życiem.
Jakiś oficer ćwiczył kompanię żołnierzy, gromadka dzieci z zaciekawieniem
przyglądała się musztrze. Niedaleko szynku leżał na ziemi Indianin, praw-
dopodobnie pijany do nieprzytomności. Nieco dalej, przed sklepem, stał
uwiązany do barierki, z derką na grzbiecie, indiański mustang. Tam właśnie
skierował swe kroki Kos. Przed opuszczeniem fortu musiał zaopatrzyć się
w proch, kule i niezbędne w podróży drobiazgi. Pomiędzy Miami a Detro-
it nie było żadnego osiedla białych.
Wszedł po drewnianych schodach i pchnął drzwi. W mrocznym wnę-
trzu ujrzał właściciela sklepu i czerwonoskórego. Indianin stał przed ladą,
na której leżał związany rzemieniem duży stos bobrowych skórek.
– Good morning – rzucił pozdrowienie Kos.
– Witam, sir – odparł handlarz. Stał oparty rękoma o kontuar. Rude wło-
sy, dawno niestrzyżone, wychodziły mu aż na kołnierz jeleniej bluzy, a bro-
da niczym płomień poruszała się na piersi, gdy mówił do czerwonoskóre-
go: – Daję ci małą beczułkę prochu i skrzynię ołowiu. To bardzo dużo. Te
skórki więcej niewarte. Rozumiesz?... Ponieważ upierasz się, jak każdy czer-
wony, mogę ci dodać butelkę whisky. Zastanów się, a ja tymczasem zała-
twię mojego klienta. – Odwrócił się do Kosa. Jego małe, ciemne i błysz-
czące jak paciorki, rozbiegane oczy, usadowione głęboko w tłustej, okolo-
nej rudym zarostem twarzy, miały w sobie coś z lisiej chytrości. – Ciężki
handel z tymi dzikusami – sapnął z nutą głębokiego strapienia. – Za byle
jakie skóry chcą Bóg wie ile! – A widząc, że nowo przybyły nie bardzo ma
ochotę wchodzić z nim w dyskusję, zrobił krótką przerwę i uważnie spoj-
rzał mu w twarz. – Czym mogę służyć, sir? – zapytał uniżenie.

12