Page 9 - Demo_ksiazki

Uwaga jej skierowała się na zmysł dotyku, powonienia
i słuchu. Jej twarz i ręce nabrały takiej wrażliwości, że zbliżyw-

szy się do ściany, czuła o kilka cali lekki chłód. Zjawiska odle-

głe oddziaływały na nią tylko przez słuch. Przysłuchiwała się

więc po całych dniach.

Poznawała posuwisty chód stróża, który mówił piskliwym
głosem i zamiatał podwórko. Wiedziała, kiedy jedzie z drze-

wem chłopski wózek drabiniasty, kiedy – dorożka, a kiedy –

kary wywożące śmiecie.

Najmniejszy szelest, zapach, oziębienie się albo rozgrza-

nie powietrza nie uszło jej uwagi. Z niepojętą bystrością po-
chwytywała drobne te zjawiska i wysnuwała z nich wnioski.

Raz matka zawołała służącą.

– Nie ma Janowej – rzekła kaleka, siedząc jak zwykle

w kąciku. – Poszła po wodę.

– A skąd wiesz o tym? – zapytała zdziwiona matka.

– Skąd?… Przecież wiem, że brała konewkę z kuchni, po-
tem poszła na drugie podwórze i napompowała wody. A teraz

rozmawia ze stróżem.

Istotnie zza parkanu dolatywał szmer rozmowy dwu osób,

ale tak niewyraźny, że tylko z wysiłkiem można go było usłyszeć.

Lecz nawet rozszerzona sfera zmysłów niższych nie mo-

gła kalece zastąpić wzroku. Dziewczynka uczuła brak wrażeń

i zaczęła tęsknić.