Page 8 - Demo_ksiazki

Jednego dnia przyniosła jej matka lalkę porcelanową, ład-
nie ubraną, za rubla. Dziewczynka nie wypuszczała jej z rąk,

dotykała jej noska, ust, oczu, pieściła się nią.

Poszła spać bardzo późno, wciąż myśląc o swej lalce, któ-

rą ułożyła w pudełku wysłanym watą.

W nocy zbudził matkę szmer

i szept. Zerwała się z pościeli, za-

paliła świecę i zobaczyła w kąciku
swoją córkę, już ubraną i bawiącą

się lalką.

– Co ty robisz, dziecino? – zawo-

łała. – Dlaczego nie śpisz?

– Bo już przecie jest dzień,

proszę mamy – odparła kaleka.

Dla niej dzień i noc zlały się

w jedno i trwały zawsze…

Stopniowo pamięć wzrokowych wrażeń poczęła zacierać
się w dziewczynce. Czerwona wiśnia stała się dla niej wiśnią

gładką, okrągłą i miękką, błyszczący pieniądz był twardym

i dźwięcznym krążkiem, na którym znajdowały się jakieś zna-

ki w płaskorzeźbie. Wiedziała, że pokój jest większy od niej,

dom większy od pokoju, ulica od domu. Ale wszystko to ja-
koś – skróciło się w jej wyobraźni.