Page 5 - demo ksiazki

Wikingowie podczas żeglugi chcą mieć linię wy- 5
brzeża w zasięgu wzroku, żeby lepiej orientować
się w terenie. Gdy oddalą się od brzegu, kontrolują
szlak, posiłkując się położeniem słońca i gwiazd
oraz korzystając z doświadczenia żeglarzy, którzy
już wcześniej pokonywali tę samą drogę. Sternik

utrzymuje kurs dzięki potężnemu wiosłu, przy-
mocowanemu do tylnej części okrętu po pra-
wej stronie – ma ono podobną funkcję jak
współczesny ster. Gdy wikingowie żeglują
po otwartym morzu, rozwijają ogrom-
ny żagiel, by wykorzystać siłę wiatru do
nadania prędkości okrętowi. W pobliżu
wybrzeży żagiel należy zwinąć, a zamiast

niego – opuścić wiosła. Załoga dzieli się na
grupy i wiosłuje na tury – sprawne i równe
operowanie wiosłami zapewnia okrętowi
stałą prędkość.

Okręty wikingów są bardzo mocne
i wytrzymałe, a jednocześnie niezwy-
kle elastyczne, co pomaga im pokonać
siłę fal oceanu. W zależności od prze-

znaczenia mogą mieć różny kształt:
statki handlowe są szersze, a ich kad-
łuby bardziej pękate, okręty wojenne
mają płaskie dno, a ich boki pokryte są
rzędami różnokolorowych tarcz.