Page 5 - demo ksiazki
P. 5

Jacques-Louis David, Śmierć Sokratesa, 1787

           Szkoły filozoficzne
           a. stoicyzm (gr. stoa – zadaszona kolumnada,   zmysłowych i duchowych, skupianie się na
           miejsce  do  spacerów)  –  założycielem  szkoły   tym, co w życiu dobre i piękne;
           był Zenon z Kition (IV-III w. p.n.e.);  •  odrzucanie strachu przed bóstwami, bo bo-
           •  człowiek powinien zachować dystans wobec   gowie nie interesują się ludźmi;
             zdarzeń, których nie może unikać;    •  Kiedy my jesteśmy, to śmierci nie ma, kiedy
           •  najwięcej cierpienia przysparzają nam nie   ona jest, nie będzie nas;
             same wydarzenia, ale to, jak na nie reagujemy;  •  negowanie fizycznego cierpienia, bo skoro
           •  obojętność mędrca wobec losu i mężne znosze-  trwało długo, to można je było znieść;
             nie cierpień – trzeba zachować stoicki spokój;  •  Carpe diem! (Chwytaj dzień!).
           •  równowaga duchowa daje wolność;     c.  Cynizm  (gr.  kynikos  –  psi)  –  założycielem
           •  racjonalna postawa jest najwyższą zaletą.  szkoły był Diogenes z Synopy (413-323 p.n.e.)
           b.  epikureizm  –  założycielem  tej  szkoły  był   •  wzorcem jest tułaczy żywot bezdomnego
           Epikur z wyspy Samos (IV-III w. p.n.e.)  psa, który żebrze po ulicach;
           •  Gościu, tutaj będzie ci dobrze, tutaj najwyż-  •  człowiek powinien dążyć do szczęścia, ale praw-
             szym dobrem jest przyjemność;          dziwą radość daje całkowite odwrócenie się od
           •  w życiu należy dążyć do przyjemności i szczę-  dóbr doczesnych i rozrzutnego trybu życia;
             ścia, co sprowadza się do braku cierpienia i bólu;  •  niczego nie mieć to nie lękać się straty.
           •  zestrojenie zdrowego ciała i cnotliwego spo-  d. Sceptycy (gr. scepticos – wątpiący)
             sobu życia, a także szukanie przyjemności   •  trzeba uczyć się sztuki wątpienia, ponieważ
                                                    prawda jest niedostępna dla umysłu.

           Sztuka
           Sztuka pełniła w starożytności głównie funkcję estetyczną, co było związane przede wszystkim z na-
           stawieniem na zmysły i odczuwanie piękna.
              Najważniejszą jej rolą było tworzenie obrazu świata i człowieka w doskonałych, klasycznych pro-
           porcjach, co wykreowało kanon piękna; ważne było też wywołanie u odbiorcy – widza katharsis,
           oczyszczenia poprzez wydobycie emocji.
           •  zasada mimesis – odwzorowania rzeczywistości takiej, jaką być powinna (a nie realiów).

           Starożytność                                                                     7
   1   2   3   4   5   6   7   8   9   10