Page 5 - demo ksiazki

Prawdziwi geniusze rodzą się rzadko i śmiało można stwierdzić,
bez zbędnego gloryfikowania czasów minionych, że przed nasta-
niem Hugh Loftinga, próżno było szukać godnego następny ta-
kich twórców jak: panna Yonge, pani Ewing, pani Gatty i Lewis
Carroll. Doskonale pamiętam zachwyt, z jakim około pół roku
temu sięgnąłem w księgarni Hampshire w Smith College w Nor-
thampton po książkę o doktorze Dolittle. Wystarczyła jedna z ilu-
stracji, wykonanych przez samego autora – ta pierwsza, którą uj-
rzałem po otwarciu książki, a która ukazywała splecione ze sobą
małpy, tworzące most nad przepaścią. A potem kolejna – przed-
stawiająca czytającego sobie bajki księcia Bumpo i następna z do-
mem Johna Dolittle.
Jednak ilustracje to nie wszystko, chociaż znakomita większość
autorów jest tak kiepskimi rysownikami, że gdy pojawia się jeden
tak uzdolniony jak Hugh Lofting, to ma się przeczucie, że treść
będzie równie zajmująca. I w tym przypadku tak właśnie było.
Nie sposób przeczytać pierwszego rozdziału, zaczynającego się od
słów „Dawno, dawno temu” bez poczucia, że autor naprawdę wie-
rzy w to, co pisze i tego samego oczekuje od swoich czytelników.
Oto filar dobrego pisarstwa. A wraz z kolejnymi kartami książ-
ki okazuje się, że autor ma jeszcze fenomenalną dbałość o szcze-
góły. Czyż dociekliwy dziecięcy umysł mógłby nie zwrócić uwagi
na to zdanie, znajdujące się nieco dalej w książce: „(…)poza pły-
wającą w stawku na tyłach ogrodu złotą rybką, miał jeszcze kró-
liki w spiżarni, białe myszki w pianinie, wiewiórkę w szufladzie
na bieliznę oraz jeża na poddaszu”?
Czytając dalej, przekonujemy się, że doktor Dolittle nie stanowi
jedynie klamry spinającej wszystkie ekscytujące przygody, ale sam
jest wyjątkową, barwną postacią: bardzo życzliwy i wspaniałomyślny,
a każdy, kto kiedykolwiek chwycił za pióro wie doskonale, że znacznie

_ 4 _ _ 5 _